Cmentarz Żydowski na Bródnie

Pierwszy cmentarz żydowski w Warszawie założony w średniowieczu poza murami miasta. Bardzo specyficzne miejsce, gdzie można zostać sam na sam ze swoimi myślami w ciszy i spokoju ducha.

Pierwsze pogrzeby, odbyły się w 1784 roku, lecz materiały źródłowe podają, że odbywały się dużo wcześniej. Oficjalnie założony został w 1780 roku, przez żydowskiego kupca Szmula Jakubowicza. Przed wojną, mieściło się w tym miejscu około 300 tysięcy grobów, natomiast w dzisiejszych czasach pozostało jedynie, około 3000 płyt nagrobnych (tzw macew). W okresie okupacji Niemcy zniszczyli znajdujące się na cmentarzu budynki i ogrodzenie oraz dużą liczbę nagrobków. Opuszczona nekropolia ucierpiała również w wyniku działalności „hien cmentarnych”.

Dewastacja cmentarza była kontynuowała po 1945. Rozebrano otaczające go pozostałości muru. Między 1948 a 1951 na polecenie władz ocalałe nagrobki wyrwano; część z nich wykorzystano jako materiał budowlany, a kilkadziesiąt tysięcy przygotowano do wywiezienia. Teren nekropolii zalesiono. Planowano urządzenie tam parku rekreacyjnego. Te plany nie zostały zrealizowane, a cmentarz stał się miejscem spotkań miejscowego marginesu społecznego.

W latach 80. XX wieku nekropolia została odrestaurowana przez Fundację Rodziny Nissenbaumów. Cmentarz ogrodzono żelaznym parkanem, a od strony ul. św. Wincentego wzniesiono monumentalną bramę. Od bramy w głąb cmentarza przez las prowadzi brukowana centralna aleja. Znajduje się przy niej kilka odtworzonych kwater z charakterystycznymi, półcylindrycznymi nagrobkami z piaskowca i stojącymi przed nimi macewami. Na końcu alei znajduje się lapidarium z kamieni nagrobnych, gdzie miał stanąć pomnik Zamordowanej Kultury Żydowskiej.

Z minusów mogą zaznaczyć: płatne wejście - 10 zł od osoby dorosłej. Ja wszystko rozumiem, ale że już i za wejście na cmentarzy trzeba płacić, to lekka przesada. Wejść na cmentarz można tylko w określonych godzinach, po wcześniejszym wezwaniu ochrony przyciskiem przy bramie.

Prawdę mówiąc trudno jest przydzielić gwiazdki i w ten sam sposób ocenić. No bo niby co powinno być punktem odniesienia?
No, ale coś chciałbym pomimo tego napisać. Cmentarz został oficjalnie założony w 1780 na gruntach wsi Targówek przez Szmula Jakubowicza Zbytkowera. Ale nie będę w tej chwili opisywał historię tego miejsca. Pozbawiłbym przyjemności zapoznania się z tym tematem każdego kto by chciał odwiedzić to miejsce. Całość jest opisana i udokumentowana przy wejściu w budynku muzealnym. Po wejściu powitał nas Pan, który oprowadził nas po muzeum i w krótkich słowach opowiedział o cmentarzu i o wszystkim co jest z nim związane. Można podłączyć się do przewodnika oprowadzającego gości cmentarza. Ja poczytałem sobie zgromadzone wiadomości i fotografie zaraz po przekroczeniu bramy cmentarnej. Także w trakcie zwiedzania skupiłem się w dużej mierze na zdjęciach. Cmentarz jest w opłakanym stanie. Przestrzeń do zwiedzania nie jest duża. Można na własne ryzyko wejść głębiej w las ale drzewa są mało stabilne i narażeni jesteśmy na ryzyko kalectwa. Można by pisać o tym miejscu wiele. Ale osobista wizyta przyniesie moc wrażeń.

Wybrałam się na spacer zamiarem odwiedzenia cmentarza,ale oczywiście nie dane było zobaczyć ponieważ przez wirusa ,cmentarz zamknięty do odwołania. Szkoda

Cmentarz pomału powstaje niczym Feniks z popiołów. Długa jeszcze droga przed ludźmi z Fundacji zajmującej się odnowienem cmentarza, niemniej to co obecnie zastałem budzi nadzieję,że się uda choc w niewielkim stopniu odzyskać na tego miejsca historię i możliwość aby ludzie dowiedzieli się o swoich zmarłych przodkach.

Wszystko okej tylko otwarte do 16. Wyjdzie na to że normalny człowiek pracujący miałby trudność to zwiedzić.

Miejsce pochówku przed wojną było tutaj ponad 200.000 macew (nagrobków żydowskich) a obecnie pozostało 14.000... Bez komentarza

Piękne miejsce ale serce się kraje patrząc na zniszczenia w macewach. Wspaniali z zaangażowaniem ludzie tu pracują, którzy opowiedzą o tym miejscu historię dla nas nieznaną

Cmentarz, a właściwie cmentarzysko macew robi okropne wrażenie. Smutny i drastyczny obraz obojętności, zwłaszcza czasów komunizmu (teren chciano przekształcić w park miejski).