Kościół pw. Najświętszego Serca Jezusowego

Wieś pod nazwą "Coroviczi" była wzmiankowana po raz pierwszy w 1346 r. Od początku swego istnienia stanowiła własność kapituły krakowskiej i należała do parafii w Czarnocinie. Z powodu częstego wylewania wód i odcinania parafian od kościoła, arcybiskup gnieźnieński Wawrzyniec Gembicki wydał w 1621 r. zgodę na wybudowanie w Kurowicach drewnianego kościoła filialnego pod wezwaniem Najświętszego Serca Jezusowego. Parafia w Kurowicach została erygowana 11 maja 1635 r. przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Jana, herbu Wąż.
Za datę rozpoczęcia budowy murowanego kościoła uznaje się rok 1902, kiedy proboszczem był ks. Antoni Zagrzejewski. Autorem projektu był budowniczy Feliks Nowicki. Został konsekrowany przez biskupa włocławskiego Stanisława Kaziemierza Zdzitkowskiego 22 sierpnia 1913 r. Niestety świątynia długo nie służyła swoim parafianom. W 1914 r., w okresie gorących walk tzw. bitwy łódzkiej, została bardzo poważnie zniszczona. Po zakończeniu wojny i śmierci ks. Jana Dratwińskiego, funkcję proboszcza objął ks. kanonik Andrzej Witulski. To na niego spadł obowiązek odbudowy zniszczonego kościoła. Pomogli w tym parafianie, którzy opodatkowali się kwotą 10 zł, aby pokryć koszty odbudowy. Projekt przebudowy świątyni opracował znany architekt Stefan Szyller. W 1922 r. rozpoczęto mozolną odbudowę świątyni, która zakończyła się w 1933 r. W tym też roku zmarł ks. kanonik Andrzej Witulski, którego grób znajduje się na miejscowym cmentarzu.
W 1930 roku, biskup Kazimierz Tomczak konsekrował dla kościoła 3 dzwony: "Józef", "Stanisław" i "Andrzej". Dwa ostatnie zostały odlane ze starych dzwonów z 1640 r., które uszkodziły pociski niemieckie, a pochodzących jeszcze z pierwotnego, drewnianego kościoła. W czasie II wojny światowej dzwony te zostały zarekwirowane przez Niemców. Obecne dzwony ufundowane przez parafian, staraniem ks. Antoniego Supady, a konsekrowane 23 marca 1980 r. przez biskupa Bohdana Bejze to: "Jan Paweł II", "Maryja Królowa Polski" i "Najświętsze Serce Jezusa".

Ołtarz główny zbudowany z drzewa dębowego, w stylu neogotyckim, z obrazem malowanym na płótnie przedstawiający Chrystusa Miłosiernego. Powyżej nad obrazem umieszczony jest Chrystus na krzyżu w otoczeniu dwóch aniołów, a powyżej umieszczone jest Serce Pana Jezusa, nad którym unosi się Duch Święty w postaci gołębicy. Całość ołtarza zwieńczają wieżyczki. Po prawej i lewej stronie znajdują sie dwie rzeźbione postacie św. Kazimierza i św. Stanisława Kostki.
Ołtarz boczny od strony wschodniej z obrazem Przemienienia, z dwiema postaciami świętych rzeźbionymi w drzewie. Styl klasycystyczny z końca XVIII wieku pochodzi jeszcze że starego kościoła.
Ołtarz boczny od strony zachodniej - św. Rodziny. Styl klasycystyczny z XVIII wieku z postaciami świętych - także pochodzi ze starego kościoła.
Ołtarz w kaplicy - późnorenesansowy z pierwszej połowy XVII w. odnowiony w latach 1997-1998 z wizerunkiem Matki Bożej z Cieciątkiem w srebrnej sukience oraz owalnymi medalionami św. Krzysztofa i św. Doroty po bokach, oraz sceną Zwiastowania w predelli.

Wieża tego kościoła góruje nad polami i łąkami tego regionu województwa łódzkiego. Rzadko się zdarza że na wsiach kościoły mają tak wysoką wieżę. Wnętrze też jest ładne, jednak największe wrażenie robi fasada kościoła. Widać go nawet z Leśnych Odpadków.

Duży kościół,bardzo ładny w środku, chórek dziewczęcy bardzo ślicznie śpiewa,byłam na ślubie i doświadczyłam przepięknego wzruszenia.

Piękny kościół z ogrzewaniem, niestety brakuje mszy dedykowanych dla dzieciaków za to zabieram jedną gwiazdkę.

Bardzo klimatyczna świątynia.

Niestety to nie moja bajka :( Strasznie się tam nudzę spędzając godzinną mszę.. strasznie mi się dłuży

Jest tam ciepło i jest duży ładny kościół

Wspaniale miejsce tryskajace energia ludzi pełnych obecności Ducha Sw