Kościół Zmartwychwstania Pańskiego w Warszawie

Kościół z zewnątrz jak i otaczające go otoczenie jest dość malownicze oraz wspaniale ze sobą współgra. Wnętrze z wieloma elementami drewnianymi przez co architektonicznie sprawia wrażenie genialnej harmonii. Proboszcz organizuje dość dużo "eventów" poza obrządkowych, głównie skierowanych dla rodzin z dziećmi.

Bardzo przyjemna parafia i ładny kościół, jest toaleta

Kościół z tradycją. Klimatyczne, skromne miejsce. Przede wszystkim ciepła atmosfera. To parafia, ktora nie wystawia "cennika" przy jakiś okazjach, bo nie to dla niej najważniejsze. Braliśmy tam ślub i również zamierzamy tam ochrzcic nasza córkę. Nie wyobrażamy sobie innego miejsca.

Tak naprawę ciężko znaleźć jakis minus.

Nr 39: Kościół Zmartwychwstania Pańskiego. Powstał w 1919 z inicjatywy mieszkających tu kolejarzy, którzy - otrzymawszy błogosławieństwo i zgodę metropolity Warszawy, kardynała Aleksandra Kakowskiego - dostarczyli do jego budowy... podkłady kolejowe a także fragmenty torów. Wezwanie jest wotum dziękczynnym za odzyskanie niepodległości. Plac pod budowę świątyni poświęcił we IX 1918 roku ks. Ignacy Kłopotowski. Pierwszym proboszczem został ks. Eustachy Krocin, który przyczynił się również do elektryfikacji tych terenów i wybrukowania części ulic. Namówił on do współpracy Stefana Szyllera, który nadał budowli cechy stylu zakopiańskiego. Kościół jest jednonawowy, murowany (wykorzystano materiały ze zniszczonego przez Rosjan gmachu Dworca Petersburskiego), konstrukcja zaś to drewniana więźba dachowa wsparta na drewnianych słupach. Charakteru dodają podcienia i prostokątne okienka po bokach oraz wysoki dach, pokryty dachówką z charakterystyczną, niewielką ażurową sygnaturką zakończoną spiczastym hełmem. Poświęcenia dokonał nuncjusz papieski Achille Ratti, późniejszy papież Pius XI. Wybudowany jako prowizoryczny, przetrwał już tyle lat. Wewnątrz są 3 ołtarze projektu Stanisława Witkiewicza (wg niektórych źródeł jego bratanka, Jana Koszyca-Witkiewicza). W ołtarzu głównym wisi obraz "Zmartwychwstanie Pańskie", pędzla nieznanego autora. Drugi tak samo zatytułowany obraz w 1957 roku namalował Roman Cichacz. W oryginalnym projekcie była tylko jedna kaplica, jednak podczas gruntownego remontu w 1948 roku dobudowano drugą (jedna pod wezwaniem św. Antoniego, druga zaś Matki Bożej). Drewniana ambona na lewej ścianie nawy ma kształt łodzi z masztami i podniesionymi żaglami a na burcie rozrzucone są prawdziwe rybackie sieci.
Tablica pamiątkowa. Przypomina o wywózce 4000 mężczyzn, mieszkańców Targówka, pojmanych przez hitlerowców 25 VIII 1944 roku.
Plebania. Powstała w 1919 wg proj. Stefana Szyllera w stylu dworku szlacheckiego. Do jej budowy użyto materiałów pochodzących z rozbiórki soboru św. Aleksandra Newskiego na pl. Saskim.

Skroomna i elegacka forma o cechach narodowych jakie to idee w projektowaniu przyswiecaly arcjitektowi Stefaniwi Szillerowi.

Kościółek z tradycją. Wcześniej kaplica kolejarzy zbudowana z podkładów kolejowych. Po dobudowaniu nad bocznych powstał kościół. Odrestaurowany łącznie z plebanią przez KS. Tomasza Gilla, obecnego proboszcza.

Bez przepychu i zbędnego ględzenia jak to ma miejsce w kościele w Ząbkach na Powstańców np. o zbiórce na dach miedziany za dwie bańki.

Jak to kościół. Organista dobrze gra, ale śpiew tragedia. Jakaś dziwna maniera głosowa.