Muzeum w Tomaszowie Mazowieckim im. Antoniego hr. Ostrowskiego

Jako miłośnik motoryzacji odwiedziłem to miejsce z uwagi na oryginalny niemiecki transporter SdKfz 251. Będący rozwojową wersja konia roboczego Wermachtu podczas II WŚ . Ciągniki jest na chodzie ba,akurat trafiłem na moment uruchomienie silnika przez pracownika muzeum (pojazd jest przygotowywany na Noc Muzeum). Ogólnie wszystko ok. Miła i mądra Pani oprowadza po Pałacyku, gdzie umieszczono inne eksponaty. Dojazd drogą asfaltową, jest duży parking. Pozdrawiam .

Klimatyczne miejsce z lokalną historią i prawdziwą gwiazdą klasy światowej - Sdkfz 251 Rosi! Choćby tylko dla niej warto tu przyjechać. Ale są też inne fajne działy, w których każdy znajdzie coś dla siebie - wielbiciel historii, archeologii, przyrody, etnografii, czy XIX wiecznych mebli... Nie jest tego dużo, tak w sam raz, żeby nie zanudzić dzieciaków. Dział przyrodniczy naprawdę niezły. No i przesympatyczni pracownicy - pozdrawiam serdecznie Panią Marię w okularach i z blond włosami za poświęcenie nam tych kilkunastu minut przy oglądaniu transportera. Wytrwała cierpliwie mimo dość potężnego chłodu...I służyła cennymi informacjami.

Dobrze opracowane materiały na temat zamku,kompetentna przewodniczka.

Rewelacja! Fantastyczne kameralne muzeum. Kilka działów podzielonych na sale. Naprawdę warto odwiedzić. Zwiedzanie trwa około godziny podczas której oglądamy wystawy czasowe oraz stałe. Sale poświęcone historii, archeologiczne oraz przyrodnicze. Fajny i ciekawy klimat. Naprawdę warto a perełka jest Rosi, wóz opancerzony z II wojny światowej.

Jeden raz możesz odwiedzić w celu uzyskania ogólnych informacji. Ekspozycja jest skromna.

Bardzo ciekawe zbiory w pałacu o fascynującej historii 👍 Byłem dość późno (niedługo przed zamknięciem), ale nikt z tego powodu nie czynił mi wyrzutów - więcej nawet - zaproszono mnie do garażu w którym stacjonuje wyłowiony (po pół wieku) z Pilicy i wspaniale odrestaurowany (na chodzie!) niemiecki transporter opancerzony Rosi 😎

Muzeum w Tomaszowie jest to piękna rezydencja rodziny Ostrowskich .Pałac wybudowany w czasach panowania rodziny .Pałac budowano etapami od 1810 lub 1811 r. Pierwszy etap budowy rezydencji został zakończony w 1812 roku. Początkowo była to nieduża budowla, składająca się z niższej niż obecnie wieży oraz dwóch przybudówek. Do pałacyku, reprezentującego modny wówczas styl angielskiego romantyzmu, przyjeżdżali na zaproszenie Antoniego hr. Ostrowskiego liczni goście zagraniczni, a wśród nich propagatorzy postępu i przemysłu z Anglii i Szwajcarii. Tomaszów od początku był więc ośrodkiem wielokulturowym. Na ulicach rozbrzmiewały różne
języki – niemiecki, polski i jidysz. Mieszkańcy chodzili do różnych świątyń (niestety, przeniesiony
ze wsi Tobiasze kościół katolicki pw. św. Wacława przy ul. Wieczność – dziś Słowackiego – nie
przetrwał do naszych czasów, zaś najstarszy kościół ewangelicki pw. św. Trójcy przy Rynku św.
Józefa – dziś pl. Kościuszki – od lat jest nieczynny), a zanim owe świątynie wybudowano –
nabożeństwa odprawiano w pałacowej kaplicy. Zmarłych chowano na cmentarzach wyznaczonych 2 dla poszczególnych wyznań.Rezydencja pozostała własnością rodziny do wybuchu II wojny światowej. Hrabiowie Ostrowscy dbali o tomaszowski pałac, o czym świadczą kolejne jego remonty (w 1898 i 1929 r.). Juliusz hr. Ostrowski (1854-1917) umieścił w pałacu cenną kolekcję obrazów (m.in. wspomnianego wcześniej Piotra Michałowskiego – w takiej liczbie, jakiej nie posiadało żadne polskie muzeum), zrabowaną przez niemieckiego okupanta w czasie II wojny światowej.

Ostatni właściciel pałacu, Jan Krystyn hr. Ostrowski (1894-1939) już w nim nie mieszkał. W czasie I wojny światowej wprowadzili się do pałacu „dzicy lokatorzy”. Na początku lat dwudziestych pojawił się projekt ulokowania w pałacu klasztoru benedyktyńskiego. Działania w tym kierunku prowadził benedyktyn Stanisław (imię zakonne Jozafat) Ostrowski (1890-1939) przy poparciu swej matki Marii Delfiny z Tyszkiewiczów hr. Ostrowskiej (1863-1925).

Jeszcze nigdy nie rganizowano w tomaszowski Muzeum tylu imprez dla dzieci i odczytów. Pierwszy raz to miejsce jest zaangazowane w zycie miasta. Dobrze, ze Pani Bogurat poszla juz sobie na emeryturę.