Trudno nie pokusić się o postawienie wstępnej hipotezy, że sprowadzenie dzika w Europie Środkowej „do parteru”, czyli do charakterystyk populacji o niskich liczebnościach może spowodować w nieodległej przyszłości nie tylko książkowe problemy z przetrwaniem dzików, ale także skutkować zaburzeniami o charakterze masowych pojawów (gradacji) niektórych gatunków owadów w ekosystemach leśnych. Zwłaszcza zaś tych, które w części okresu swojego rozwoju osobniczego przelegują w glebie, podlegając presji pokarmowej dzika – m.in. strzygoni chojnówki Panolis flammea, barczatki sosnówki Dendrolimus pini, poprocha cetyniaka Bupalus piniarius oraz osnui Acantholyda spp. i boreczników Diprion spp., ale także np. kornika drukarza Ips typographus czy kornika zrosłozębnego Ips duplicatus, których osobniki już dorosłe mogą zimować w ściółce. Cytowane wyżej sformułowanie prof. Koehlera, że „[dzik] doprowadza niekiedy do redukcji liczebności szkodnika sięgającej 30% jego pierwotnego stanu” daje do myślenia. W tym momencie nie bardzo uspokajająco (zwłaszcza na leśników) mogą oddziaływać niektóre koncepcje dotyczące wyjaśnienia przyczyn i przebiegu wahań liczebności populacji owadów. Jedna z koncepcji najbliższych autorowi tego tekstu, tj. koncepcja biocenotyczna stanowi, że zakłócenia pewnego punktu biocenozy [zwłaszcza któregoś z gatunków kluczowych] mogą prowadzić do zmian ilościowych i jakościowych całego systemu.
