Wolnostojący betonowy schron powstał w czasie okupacji niemieckiej (podobny zbudowano przy ul. Czarnej Roli - na dzisiejszym os. Kosmonautów). Podczas II wojny światowej znajdował się w nim węzeł łączności kolejowej oparty na automatycznej centrali telefonicznej produkcji Siemensa wz. 34 oraz telefonii nośnej typu ME-8. Schron miał się wtapiać w otoczenie i przypominać budynek mieszkalny. Jego ściany pomalowano kolorem brunatnoceglastym, na którym białym kolorem naniesiono prostokąty przypominające okna - część zarysów jest widoczna do dzisiaj. Kolejowy schron ma trzy kondygnacje. Na najniższej znaleźć się miała infrastruktura techniczna: maszynownia, akumulatorownia, silnik spalinowy z agregatem prądotwórczym, komora powietrzna i kablownia, pierwsze piętro zajęły urządzenia centrali telefonicznej, dalekopisu i pomieszczenie radiooperatora, a ostatnia kondygnacja przeznaczona była dla personelu obsługującego centralę. Zbliżający się koniec wojny spowodował, że Niemcy nie zdążyli budowli w pełni wyposażyć. Po wojnie schron przejęły polskie koleje. Początkowo znajdował się w nim magazyn, później pełnił funkcje związane z obroną cywilną. Jego wyposażenie miało zapewniać możliwość kierowania obroną cywilną PKP w przypadku konfliktu wynikającego z ówczesnych napiętych relacji między Związkiem Radzieckim a USA, ale miał być także miejscem schronienia dla 300 osób w czasie klęsk żywiołowych, awarii i katastrof.
Przemysław •2 lata temu
Takie perełki w centrum Poznania i nikt o tym głośno nie mówi.
Schron miał się wtapiać w otoczenie i przypominać budynek mieszkalny. Jego ściany pomalowano kolorem brunatnoceglastym, na którym białym kolorem naniesiono prostokąty przypominające okna - część zarysów jest widoczna do dzisiaj.
Kolejowy schron ma trzy kondygnacje. Na najniższej znaleźć się miała infrastruktura techniczna: maszynownia, akumulatorownia, silnik spalinowy z agregatem prądotwórczym, komora powietrzna i kablownia, pierwsze piętro zajęły urządzenia centrali telefonicznej, dalekopisu i pomieszczenie radiooperatora, a ostatnia kondygnacja przeznaczona była dla personelu obsługującego centralę.
Zbliżający się koniec wojny spowodował, że Niemcy nie zdążyli budowli w pełni wyposażyć. Po wojnie schron przejęły polskie koleje. Początkowo znajdował się w nim magazyn, później pełnił funkcje związane z obroną cywilną. Jego wyposażenie miało zapewniać możliwość kierowania obroną cywilną PKP w przypadku konfliktu wynikającego z ówczesnych napiętych relacji między Związkiem Radzieckim a USA, ale miał być także miejscem schronienia dla 300 osób w czasie klęsk żywiołowych, awarii i katastrof.